Sinds ik ben gestopt met diëten, beste keus ever, ben ik mijn motivatie om te trainen een beetje verloren. Want nu ik niet meer train om af te vallen, waar doe ik het dan nog voor?
Sinds ik me kan herinneren, train ik om af te vallen. Ik begon op mijn 18e met Insanity en ik weet nog dat ik naar die modellen op het filmpje keek en mezelf met ze vergeleek. Wanneer ik mountain climbers moest doen, keek ik naar mijn buik. Die hing en het vet werd niet minder. Gadver. Zeven jaar later is dat buikje nog niet weg 😉
Daarna ben ik honderdduizend bodyshape en bodypump lessen gaan volgen. Werd ik al gespierder en strakker? Nee, maar ik moest het wel élke dag checken, hoor. Ik voelde me in elk geval wel zelfverzekerd en sterk. <Ho, eens even! Dat is een gevoel, dat is geen uiterlijk! Houd die gedachte vast..
Op een dag besloot ik nooit meer “giftige” producten te eten, te drinken en op mijn huid te smeren. Puur uit angst om te verouderen. Ik wilde voor altijd mijn jonge lijf behouden. Yeah, right. Keep on dreaming girl!
Het mooie meisje
Uiterlijk is iets tijdelijks en daardoor ontzettend oppervlakkig om jezelf/iemand/iets op te beoordelen. Nu weet ik dat ik alleen slank kan zijn met heel veel strijd tegen mijn natuurlijke lichaamsbouw in en dat rimpels en grijze haren hoe dan ook een keer zullen komen. Dus als ik niet voor altijd knap en jong kan blijven, wat ik ook doe, waar moet ik al mijn energie dan op focussen? En waarom is het eigenlijk zo belangrijk voor me om me op mijn uiterlijk te focussen?
Naar mijn idee werd ik vaak beoordeeld op mijn uiterlijk. De mooie dochter, de knappe vriendin, het lekkere wijf. Hoewel het natuurlijk wel goed is voor je zelfvertrouwen om te horen dat je er goed uit ziet, is het helemaal niet goed voor je zelfvertrouwen om dit te horen. Wat gebeurt er dan met me als ik niet meer mooi ben? Wat blijft er dan nog van me over?
Wie ben ik?
Met deze vraag ben ik momenteel heel erg aan het worstelen. De afgelopen twee jaar heb ik alleen oppervlakkige relaties gehad met mannen die me “lekker” vonden. Dat is weer dat stukje goed voor je zelfvertrouwen én super slecht voor je zelfvertrouwen. We willen er toch allemaal wel goed uit zien? De afgelopen twee jaar heb ik er niet aan hoeven twijfelen dat anderen me er goed uit vonden zien, maar het heeft me een hoop oppervlakkige relaties opgeleverd. Oppervlakkige relaties zijn echt niet chill voor je zelfvertrouwen. Ik ben toch meer dan mijn lijf? Waarom word ik niet serieus genomen? Geen enkele man heeft daar schuld aan, ik ging er zelf op in, stukje bevestiging wat ik dan toch zocht misschien. Ik begrijp nu dat het een soort self fulfilling prophecy was: uiterlijk is belangrijk, dus stortte ik me daarmee op een man in plaats van met mijn persoonlijkheid. Toen ik dit nog niet door had, heb ik mezelf heel veel afgevraagd wat ik toch verkeerd deed.
Ik heb mezelf ervan overtuigd dat ik een onaantrekkelijk lijf heb sinds ik ben aangekomen. Niet dat ik dat kan weten of dit waar is, want ik heb mezelf het afgelopen half jaar verstopt onder een laag kleding. Ook geen dates dus, want niemand hoeft mij nu te zien. Daarmee ben ik mijn identiteit een beetje kwijtgeraakt (sounds pathetic, ik weet het), want al sinds groep acht hoor ik om me heen dat ik een mooi lichaam heb. Dus voelt het alsof ik mezelf een beetje ben verloren.
Hoe vreemd, leeg en onwennig het ook voelt, word ik nu eigenlijk gedwongen in te gaan staan voor mijn persoonlijkheid. Te ontdekken wie ik ben, wat ik zelf leuk en belangrijk vind en wat anderen leuk aan mij kunnen vinden. Ik wil geen meisje meer zijn “voor erbij”. Ik wist al lang dat ik veel te leuk ben om die rol aan te nemen. Toch deed ik dat keer op keer.
Dit ben ik!
Het is heel goed dat ik een vollere versie van mezelf ben geworden met alle onzekerheid van dien. Het is een keiharde levensles. Wanneer uiterlijk mijn leven niet meer bepaalt, kan ik mijn angsten voor eten en ouder worden loslaten. Ik ben zo veel meer dan wat ik in de spiegel zie. Ook stap ik hiermee uit de rol van “lekker” ding en kan ik binnenkort misschien een gezonde relatie aangaan met een man.
Ik begon deze blog met de vraag: als ik niet meer train om af te vallen, waar doe ik het dan nog voor?
Wat zijn fitnessdoelen die ik zelf zou willen bereiken? Ik zou bijvoorbeeldd heel graag moeiteloos willen kunnen hardlopen. Dus ben ik onlangs begonnen met heel langzaam opbouwen. Hardlopen gaat mij niet makkelijk af, ik ben geen geboren hardloper. Tijdens en na het hardlopen heb ik altijd overal pijntjes. Na de laatste hardloop training had ik voor het eerst geen pijn en ging het best makkelijk! Dat gaf me een enorme kick en een flinke boost zelfvertrouwen! Het was maar twee kilometer, “wat voor een personal trainer heel weinig is”. Toch gaf het me een enorme kick, want ik had besloten dat ik me niet meer liet tegenhouden door mijn pijntjes. Dankzij rustig opbouwen kon ik stukje bij beetje echt gaan hardlopen, nu al tot twee kilometer zonder pijn!
Motivatie
Dat hardlopen is nu iets waar ik van kan genieten. Ik zei altijd: ik haat hardlopen. Maar stiekem vond ik het een heerlijk idee om eindeloos te kunnen rennen over het strand of door de duinen. Hardlopen was niet voor mij weggelegd, dat bleef ik herhalen en dat bleef ik geloven. Gelijk 10 kilometer rennen, is nu geen goed idee, maar dat betekent niet dat ik niet binnen mijn grenzen kan opbouwen. Tegen mijn eigen overtuigingen ingaan en mezelf verbazen met resultaten die ik nooit voor mogelijk had kunnen houden, geeft me veel meer zelfvertrouwen en geluk dan een kilootje eraf. En tijdens de training, als ik eigenlijk geen zin meer heb, stel ik mezelf voor hoe ik kilometers achter elkaar kan hardlopen en hoe goed dat gaat voelen. Dan pak ik het door. Ik voel tien keer meer motivatie dan wanneer ik tijdens mijn eindeloze cardio sessies dacht aan mijn six-pack die daar toch ergens verscholen moest zitten.
Ik train alleen nog maar wanneer ik er zin in heb en er energie voor heb. Na een goede training voel ik me super sterk en super gezond. Dat geeft veel energie en motiveert me om de volgende dag weer te trainen, ook al blijft mijn shape nu hetzelfde. Voel ik me een dagje niet zo lekker of heb ik gewoon geen zin? Geen probleem, want ik hoef toch niet meer af te vallen of gespierder te worden. Misschien kan ik dan even een stuk wandelen of zo, dat is goed voor mijn lijf en geeft me energie!
Doelen stellen die geluk brengen op lange termijn
Ik weet dat ik veel meer heb om te laten zien dan een bikinibody en nu we weten dat beauty fades, welke doelen zou ik dan kunnen stellen die geluk brengen op lange termijn? Welke doelen zullen mijn leven heel veel inhoud gaan geven? Welke investeringen kan ik maken om zo lang mogelijk gezond en actief te kunnen blijven? Hoe kan ik weer gaan genieten, zonder me druk te maken hoe ik eruit zie?
Is het niet veel leuker en duurzamer om mensen omver te blazen en indruk te maken met je persoonlijkheid? Ik merk dat ik veel bewustere en gezondere keuzes maak met deze instelling. Nu kies ik er eerder voor om op en vrije middag te genieten van de buitenlucht of een goed boek te lezen dan met een schuldgevoel de hele dag door te brengen op de bank voor de buis. Van zo’n netflix-binge kan ik niet eens genieten, maar dat doe ik dan uit wanhoop. Het lukte me niet om mijn fitnessdoelen te behalen en ik ging daardoor bij de pakken neerzitten. Het was dan toch verpest en het had allemaal geen zin. Elke dag iets doen wat goed is voor je gezondheid en je geest werkt veel motiverender voor mij, het maakt namelijk niet uit wát ik doe, als het me maar blij maakt. Dan hoef ik ook niet depressief bij de pakken neer te gaan zitten.
Genieten
Nu ik niet meer obsessief bezig ben met eten, wil ik weer gaan genieten van mijn lijf. Durven daten, mezelf niet meer verstoppen. Het leven is te kort om mezelf genot te ontzeggen uit angst wat anderen van mij denken. Ik wil genieten van de zon in mijn gezicht, zonder bang te zijn dat ik rimpels krijg. Ik wil weer genieten van dansen. Mezelf laten gaan en genieten van de muziek in plaats van me bewust te zijn van hoe ik eruit zie. Dat het alleen nog belangrijk is hoe goed het voelt om te dansen en hoe het eruit ziet ondergeschikt wordt.
Loslaten
Al met al moet ik dus een soort oude identiteit los gaan laten. Dat is best spannend en ik daarbij hoort dat ik ook misschien moet accepteren dat een aantal mensen minder positief over mij zullen gaan denken (de mensen die mij op mijn verschijning hebben beoordeeld). Dit is geen fijn idee, maar dan ben ik voortaan de leuke dochter, de goede vriendin en het gezellige wijf! En trouwens, wat is schoonheid? Een stralende lach met rimpels? Of een bleek gezicht zonder plooien.
Het is een uitdaging, maar bring it on!
Vond je dit leuk om te lezen? Schrijf je dan in op mijn blog!