Laatst zag ik een rottweiler en dat deed me beseffen dat we, buiten onze etnische rassen om, verschillende soorten mensenrassen hebben. Je hebt grote en kleine honden. Zo hebben wij lange en kleine mensen. Je hebt gespierde honden en je hebt magere honden. Wij ook. Sommige mensen hebben bijna geen spierontwikkeling en anderen hebben zonder training heel veel spierontwikkeling. Een hond zal nooit proberen om dunner te worden, dat zou hem waarschijnlijk om de hals brengen. Wij proberen wel dunner te worden (lees: een ander ras te worden?) en ons lijf denkt ook dat het ons om de hals zal brengen.

Dit was een mooi inzicht, maar er is natuurlijk wel een reden dat ik er zo veel over nadenk. Er zijn nog steeds momenten dat ik me niet gelukkig voel in mijn lijf en misschien blijven die wel voor altijd bestaan. Ik ga dan met mijn handen over mijn zachte buik en voel ik mijn buikspieren niet. Ik kijk in de spiegel en ik voel me huge. Deze buien van wat ik bijna zelfhaat zou kunnen noemen, worden altijd ergens door getriggerd. Het komt nooit uit het niets opzetten.

 

Zijn actrices de standaard?

Soms wordt ik getriggerd als ik aan het netflixen ben. Ik kijk naar de magere actrices en voel me dan abnormaal. Ze zijn allemaal zoveel dunner dan ik waardoor ik me afwijkend ga voelen. Op televisie eten mensen ook nooit. Maar op televisie gaan mensen ook nooit naar het toilet. Dus laten we daar maar geen voorbeeld aan nemen.

 

Ben ik afwijkend van mijn vriendinnen?

Om de een of andere manier heb ik alleen maar hele slanke vriendinnen. Een van de triggers is dan ook als ze me aanbieden om hun kleren te passen voor een feestje. Vroeger zouden hun kleren te groot voor mij zijn geweest en nu zijn ze 2 maten te klein voor mij. Of ik zie ze in strakke jurkjes en shirtjes en voel me rot dat die kleding niet meer bij mijn lijf past.

 

Maar ooit was ik zo dun.

Als ik foto’s van mezelf terug zie, dan heb ik soms de neiging om mezelf zelfs daadwerkelijk tot actie te roepen en dit duurt meestal maximaal een minuut. Dan denk ik: fuck, die hele blog. Ik ga gewoon weer op dieet. Alleen deze keer heel langzaam, zodat ik het wel volhoud. Binnen een minuut is het voornemen om weer te gaan diëten voorbij.

 

 

Wat moet ik er voor over moet hebben om weer zo’n lijf te hebben (een lijf dat niet bij mijn natuur hoort)?

 

 

#1 Hongerlijden

Ik kon niet kiezen of hongerlijden of slapelozen nachten op  #1 moest komen te staan. Maar ik heb toch gekozen voor hongerlijden. Hongerlijden is NIET leuk en alle volgende punten zijn een gevolg van hongerlijden. Dus ik kan dit puntje kort houden. Voor uitleg over hongerlijden, zie nummer 2 t/m 10. Ja, zo veel zijn het er en zo veel motivatie heb ik dus ook om mezelf toch maar niet op dieet te zetten.

#2 Slapeloze nachten

Dit punt komt voor mij echt definately op nummer twee. Wat was dat frustrerend en slopend! Jarenlang heb ik gedacht dat ik hele erge slaapproblemen had. Vaak duurde het een uur (of twee) tot ik in slaap viel en werd ik bijna elke nacht wakker tussen 1:00 en 4:00. Vervolgens ging de wekker weer om 6:00 en was ik de hele dag gebroken (gooi daar ook nog even een tekort aan voeding bovenop, arme past-Leonie). Vaak wordt er aan de lever gedacht bij mensen die rond deze tijdstippen wakker zijn. Dus heb ik een leverreiniging gedaan. Hielp niet. Meditatie, hielp niet. Melatonine, hielp niet. Sporten voor het slapen, hielp niet. Bananenthee maken, hielp niet. Eten voor het slapengaan, hielp niet. Niet eten voor het slapengaan, maakte het nog erger. Na cheatdays sliep ik wel goed, maar blijkbaar besloot ik dat signaal te negeren. Ik zou er maar even (een paar jaar) doorheen moeten tot ik slank zou zijn…

Ik kan je één ding vertellen: sinds ik heb besloten te eten wat mijn lijf nodig heeft, is lekker slapen vanzelfsprekend.

#3 De hele dag aan eten denken

Mag ik al eten? Ik mag niet eten. Ik mag niet eten. Ik mag niet eten. Niet aan eten denken.
Ik wil eten. Ik eet te veel, nu word dik. Ik val vandaag niet af. Zonde van deze hele dag.
Waarom kunnen anderen wel stoppen met eten. Fuck it, nu heb ik het verpest. Ik ga door met eten.
Ik voel me misselijk en ik heb buikpijn. Ik voel me zo slecht.

 

Ik haat eten, ik haat mezelf.

 

 

Hoe ga ik vandaag mijn eten indelen? Hoe ga ik ervoor zorgen dat ik zo veel mogelijk afleiding heb, zodat ik niet de hele dag aan eten hoef te denken?
Waarom pakt niemand nog een toastje? Iedereen is gezellig aan het kletsen. Ik kan me niet concentreren. Zal ik nog een toastje pakken? Wanneer gaan we eten?
Waarom eten mijn vriendinnen zo weinig? Waarom eet ik is zo veel? 

 

Ongeduldig met veel trek in de auto zitten, drie keer achter elkaar de koelkast opentrekken, me heel onrustig voelen in de stad, omdat er overal eten is. Als ik eraan terugdenk, word ik heel benauwd. Ik kon me nooit concentreren op gesprekken die om mij heen plaatsvonden. Nu vinden gesprekken niet meer om mij heen plaats (tenzij ik dat zelf wil), nu kan ik gewoon lekker deelnemen aan gesprekken en kan de tijd soms voorbij vliegen. Ik houd mezelf bezig, omdat ik het leuk vind en niet omdat ik van eetmoment naar eetmoment leef. Omdat ik niet mocht eten, dacht ik er de hele dag aan. Het leven is nu zoveel interessanter!

 

#4 Extreme vreetbuien hebben

Over mijn vreetbuien heb ik al eens geschreven. Omdat deze niet elke dag voorkwamen (ik kon me de eerste drie dagen van mijn dieet altijd goed beheersen), komt deze op de vierde plek. De hele dag aan eten denken, vind ik toch net even wat vervelender.

Tijdens een vreetbui, propte ik mezelf helemaal vol. En het ergst, vind ik zelf, is dat ik niet eens dingen at die ik echt lekker vond. Ik ging namelijk als een bezetene te werk (vreten), maar door mijn stomme dieet had ik niet echt iets lekkers in huis. Dus werd het oud brood wat nog in de vriezer lag met een dikke laag pindakaas erop (en dan gelijk het hele brood op, wat er al heel lang in lag). Of toch naar de supermarkt en alles kopen wat ik verboden had.

Ik weet niet meer waardoor ik stopte met eten, maar het was niet omdat ik vol zat. Je hebt overeten en je hebt OVERETEN.
Daarna voelde ik me echt verschrikkelijk. Misselijk, boos, gefrustreerd, zwak, moe. De schuldgevoelens daarna waren killing voor mijn zelfvertrouwen en het vermogen om mijn voornemens weer verder op te pakken. De schuldgevoelens komen op nummer 6.

 

#5 Al het lekkers moeten skippen

Ik heb het net over de schuldgevoelens gehad, die echt killing waren. Maar er is misschien nog één puntje dat nog belangrijker is. Ik mocht niet eten waar ik trek in had en dat was echt torture. Dat was echt zo gemeen van mezelf naar mezelf. Niet alleen omdat lekker eten, gewoon goed is voor je geest. Ook omdat ik bepaalde sociale gelegenheden vermeed, om niet in de verleiding te komen of omdat ik geen zin had om uit te leggen dat ik op dieet was. De negatieve reacties van mensen, vond ik zwaar irritant en ik had het gevoel dat ze me gewoon geen geluk gunden. Ze zijn gewoon jaloers dat ik het kan opbrengen om te diëten en te sporten en ze zijn bang dat ik er straks beter uit zie. Yeah, right. Ze zagen gewoon dat ik ontzettend aan het struggelen was met mijn sport- en dieetobsessie. Bedankt dat jullie me wilden helpen, jammer dat ik me er niets van aantrok.

 

Want wat heeft het jarenlang diëten me opgeleverd? Een zwaarder lijf en een heleboel gemiste leuke momenten. 

 

Dus heb ik een heleboel feestjes gemist. Gingen mijn vriendinnen en mijn familie zonder mij uit eten. Ging ik wel mee uit eten, aten zij lekker frietjes en at ik vis met groenten en een cola light (saai). Gingen we zelf koken, dan wilde ik de touwtjes in handen houden en dat was niet altijd mogelijk. Dus deed ik liever niet mee en moest ik eerder naar huis (onderbouwd met steengoed excuus). Kwam ik een leuke jongen tegen, maar was ik net weer een nieuw dieet gestart? Dan moest hij daaronder lijden, want ik wilde niet eten. Eindstand: geen vervolgdate. Als er al een date kwam in the first place, want ik wist dat bij daten, eten hoorde.

En dan had ik zin in koekje of croissantjes. Die mocht ik niet. Mijn vriendinnen aan de taart op het terras. Leonie aan de verse gemberthee (zonder koekje). Ik vind het echt niet erg, ik voel me zo gemotiveerd! Ja, natuurlijk wil ik wel een stuk taart, maar ik moet gewoon even volhouden. Van taart kan ik maar een paar minuten genieten en van mijn succes kan ik heel lang genieten! Achteraf besef ik me dat die kleine momentjes veel belangrijker zijn. Het geeft misschien alleen maar instant happiness, maar van kleine momentjes van instant happiness word je wel echt gelukkig. Daarbij creëert het een band met je omgeving en trouwens ook met jezelf. Ik vertrouw mezelf nu veel meer dat ik mezelf geen tekort meer doe en ik voel me vrij. Me vrij voelen is veel belangrijker dan een of ander doel behalen. Want dat succes waar ik gewoon even wat offers voor moest maken? Die werd niet behouden dankzij #4 vreetbuien hebben. Dus genoot ik niet van taart en niet lang van succes.

Saaie maaltijden. Daar mocht ik van genieten. Eieren, kip en groenten. Dat was mijn dagelijkse kost. Gadver. Lekker koken? Niet te doen met al die ingrediënten die ik dan zou moeten invoeren in de voedingsapp. Nu ik niets meer hoef in te voeren of te berekenen, kan ik weer heerlijk koken. Koken was vroeger een passie van me en ik ben blij dat ik die weer terug heb mogen vinden!

 

Er zijn nog een aantal punten die eigenlijk net zo belangrijk zijn. Die lees je hier: De drastische resultaten van mijn dieet (deel 2)