Het is geen dieet, het is een levensstijl. Dat zei ik, daar geloofde ik in. Een dieet klinkt als iets tijdelijks. Als je iets wil bereiken, dan moet je ervoor gaan! Dus dat deed ik. Acht jaar lang. Koste wat kost. Wat het precies kostte? Dat lees je in deel 1 en hieronder.
#6 Schuldgevoelens en straffen
Vreetbuien hebben heeft een mooie vierde plek verdiend. Eigenlijk vind ik dat alle punten een gedeelde eerste plek moeten krijgen. Want nummer zes klinkt zo laag op de ranglijst. Te laag voor de impact die het op mijn dagelijks leven had. Het schuldgevoel na een vreetbui was verschrikkelijk en had een hele grote impact op mijn gemoedstoestand. Ik voelde me daarna verslagen, depressief, zwak en slecht. Ik kraakte mezelf heel lang af: ik ben niet sterk genoeg, ik heb geen doorzettingsvermogen, ik ben niet goed genoeg, ik zal altijd lelijk blijven. Niet opbouwend dus. Maar dit deed ik niet alleen na een vreetbui. Ook tussen het diëten door (wanneer ik er echt geen energie voor had en mezelf dagen- of wekenlang volpropte, omdat ik wist dat ik vroeg of laat weer op dieet zou gaan en er nu dus maar van moest genieten, wow dit is een heel lange tussen-haakjes-zin) had ik hele negatieve gedachten rondom eten. Ik at te veel koolhydraten, dus moest ik mezelf heel hard afkraken. Misschien zou ik ervan leren? Nee hoor, ik voelde me alleen maar nog ellendiger, wat weer resulteerde in nog meer eten (ik was toch al zwak en had het toch al verpest).
Het boos zijn op mezelf was niet genoeg. Nee, acties hebben consequenties. Nog strenger diëten om te compenseren voor mijn achterlijke vreetbui. En ook alvast te compenseren voor de volgende, want die komt gegarandeerd. Nog minder calorieën en nog meer cardio.
Wanneer ik “te veel” had gegeten, resulteerde het naast schuldgevoelens in #3 de hele dag aan eten denken, maar dan met een (extra) negatief gevoel. 🙁
#7 Blessures
Ik ging mijn resultaten behalen. Niemand die mij tegen zou kunnen houden. Niets dat mij zou stoppen. Ik ging er 200% tegenaan. Niet dat ik dat aankon op 1.000 calorieën per dag, terwijl ik er misschien wel 3.000 aan het verbranden was. Oh wacht, dan ging ik er dus eigenlijk 300% tegenaan. Geen zin? Watje. Je maakt maar zin. Geen kracht? Dat zit in je kop. Zwaarder pakken. Pijn? Doorbijten. Blessures, die kreeg ik ervan. Logisch. Mijn lijf liet me op allerlei manieren weten dat ik mezelf aan het uithongeren was. Honger, slapeloosheid, depressie, blessures. Wat had ik een talent voor het negeren van de signalen van mijn lijf!
Je wil ook niet weten hoeveel geld ik kwijt was aan fysio’s en andere therapeuten. Ik wilde alleen de beste therapeuten, want ik was al zoveel geld kwijt en niets had ooit geholpen. Al jarenlang ging ik van therapeut naar therapeut. Sommigen vroegen wel naar mijn privé/thuissituatie. Of ik stress had. Nee, ik had vrienden, geen ruzie, genoeg vrije tijd, een leuke baan en hobbies. Stress? Niks, noppes, nada.
Het zal je misschien niet verrassen dat ik nu (na 5 jaar lang élke dag rugpijn) bijna geen klachten meer heb…
#8 Sporten wanneer ik geen zin of tijd heb
Ik kon niet mee uit met mijn vriendinnen, want ik wilde de volgende ochtend gewoon kunnen sporten. Ik wilde niet te lang blijven, want dan zou ik niet genoeg nachtrust hebben. Ik zou niet te weinig nachtrust krijgen, omdat ik wat later naar bed wilde trouwens, maar omdat ik leed aan insomnia (dat kun je lezen in deel 1).
Soms had ik hele erge tijd stress, want ik kon dat uur cardio niet helemaal in mijn rooster gepropt krijgen. Dat ging dan niet ten koste van de cardio natuurlijk, maar wel van mijn afspraken. Super slecht.
Ziek zijn was verschrikkelijk. Dus gebeurde het me niet dat ik ziek was, gewoon bezig blijven, dan word je niet ziek!
Het voelde niet meer als discipline, ik was er aan gewend om 6 dagen per week te sporten (heel soms stiekem 7 dagen per week). In het begin was het leuk, maar op een gegeven moment was de lol er wel een beetje van af. Vooral omdat ik mezelf dwong keihard hard te gaan, terwijl ik niet echt resultaat boekte. Ik was namelijk 5 dagen in de week ondervoed, waardoor alles gewoon heel zwaar voelde, maar ik niet sterker werd. De andere twee dagen in de week was ik over-overvoed, waardoor ik niet afviel. Schandalig als personal trainer, maar ik was mijn eigen blinde plek.
#9 Stemmingswisselingen en onzekerheid
Omdat ik zo hard en fanatiek (en naar mijn idee goed) bezig was, verwachtte ik ook een resultaat. Dat resultaat kwam niet. Ik werd onzeker door mijn gebrek aan succes. Ik vond mezelf niet mooi en ging nog harder. Het tekort aan eten, was niet goed voor mijn stemmingswisselingen. De ene dag voelde ik me nog onzekerder en nuttelozer dan andere dagen. Ik sliep steeds slechter en slechter. Kritiek van anderen op mijn fitness of uiterlijk brak me.
#10 Moe zijn
Last, but not least… Omdat ik niet genoeg at en weinig sliep, was ik MOE. Gewoon moe. Prikkelbaar. Ik kon niets handelen. Dat hoort wellicht bij #9. Toch wilde ik het nog even apart benoemen. Moe zijn, terwijl je je fit hoort te voelen bij een “gezonde” levensstijl, is. NIET. OKÉ. Niet fijn. Niet leuk. Stom.