Afgelopen maandag was de laatste dag van mijn opleiding tot Jungiaans coach. In deze opleiding hebben we vooral gewerkt met visualisaties en symbolen om in contact te komen met ons onbewuste. Deze laatste lesdag stond in het teken van dood, afronding en afscheid nemen. Dat klinkt misschien wat zwaar, maar toen de opleider vroeg wie goed was in afscheid nemen en wie dit het liefst overslaat, bleek hoe belangrijk dit thema is. Ik dacht bij mezelf: ja, ik skip dit onderdeel maar al te graag. Maar daarin was ik niet uniek. Alle handen gingen omhoog toen ze het had over het skippen van een einde. Niemand stond graag bewust stil bij wat een afscheid echt betekent.
Afscheid nemen en zelfreflectie
Naast het afscheid van elkaar en de mooie setting die we bijna een jaar lang met elkaar hadden gedeeld, had ik de avond ervoor ook afscheid moeten nemen van een man die ik een klein poosje aan het daten was. Hoewel het geen intensieve of lange relatie was, merkte ik dat ik gehecht aan hem begon te raken. Ik voelde geen verdriet, maar wel een nog niet te definiëren onbehaaglijk gevoel. Iets wat ik herkende van mijn vorige relatiebreuk. Het was er blijkbaar nog steeds zodra ik weer alleen was. Ik realiseerde me dat ik iets op deze man projecteerde en hem de verantwoordelijkheid gaf voor een diep verlangen in mij.
Het oefenen met visualisaties
Tijdens de les kregen we tien minuten de tijd om een bodyscan te doen en imaginair te converseren met een sensatie in ons lichaam. Voor sommige mensen is dit lastig en abstract, maar na veel oefenen stroomt de informatie vanuit mijn onbewuste vrijwel moeiteloos mijn bewuste binnen. Omdat ik de tijd niet had bijgehouden toen ik mijn klasgenoot Patty coachte, bleven er nog maar vier minuten over voor mijn eigen sessie. Gelukkig was het niet moeilijk om een gevoel in mijn lichaam te signaleren; mijn emoties hadden zich duidelijk vastgezet. Ik voelde een straling over mijn borst, vanaf mijn keel.
Toen ik mijn aandacht daarop richtte, werd ik getrokken naar mijn ruggengraat. En wat bijzonder was: tijdens het begeleiden van Patty had ik tot mijn eigen verbazing dingen gezegd als ‘loop via je ruggengraat naar beneden’. Dat zeg ik anders nooit! Blijkbaar was ik me onbewust al aan het voorbereiden op mijn eigen sessie.
Het zwarte puntje en betekenis vinden
Op mijn ruggengraat zag ik een klein zwart puntje. Toen Patty me vroeg er verder op in te gaan, kwamen de antwoorden vanzelf. Het zwarte puntje was eigenlijk geen puntje, maar een leegte — een soort mini zwart gat. Toen ze vroeg wat het daar deed, begon het te bewegen. Het bleef zenuwachtig heen en weer gaan, alsof het geen rust kon vinden. Ze vroeg naar het doel van het puntje. En toen, net voordat de tijd op was, wist ik het: het puntje had geen doel. Het was op zoek naar een doel. Naar een levensdoel. In het Engels klonk het veel beter: “I am looking for my purpose.”
De spiegel van betekenis
Van de zomer zei ik tegen mijn ouders: “Ik denk dat ik pas klaar ben voor een relatie als ik mijn carrière op orde heb.” De reden was dat ik in al mijn relaties ongelijkwaardigheid heb gevoeld op het gebied van geld en carrière. Als ik werk doe dat ik echt leuk vind en waar ik goed in ben, geeft dat me een gevoel van betekenis. Dan heb ik een ander niet nodig om me betekenis te geven.
Tijdens het daten met deze man werd dit thema keihard naar voren geschoven. Hoewel ik slechts drie maanden eerder die uitspraak tegen mijn ouders deed, was ik het uit enthousiasme even vergeten. Deze man had twijfels over een toekomst met mij, juist vanwege geld en carrière. Was er echte liefde geweest, dan zou ik me niet kunnen voorstellen dat dit een issue was geweest. Maar juist omdat er geen liefde was, werd het me gespiegeld. En die spiegel deed pijn. Gevoelens van ondergeschiktheid en ‘niet goed genoeg zijn’ kwamen naar boven. Het was precies wat ik nodig had om te voelen en te zien.
Een waardevolle les
Zondagavond, toen we ons realiseerden dat het niet zou werken, voelde ik die leegte weer. Alsof ik mijn gevoel van betekenis kwijt was. Ik had het op hem geprojecteerd, zoals ik dat eerder op mijn partners had gedaan. Toen dat zwarte puntje zo zenuwachtig heen en weer bewoog, zag ik ineens wat ik al die tijd al voelde. Het antwoord lag recht voor mijn neus. En dat na VIER MINUTEN Jungiaanse coaching.
Heb ik nu alle antwoorden? Nee. Nu begint het echte werk. Doorzetten. Mijn coaching opzetten en doen waar ik goed in ben. Zichtbaar durven zijn. Deze blog is een begin. Ik wil je laten zien wat vier minuten coaching met me deed, wat het ophelderde en wat ik bewust onder ogen moest komen. Alle antwoorden liggen in ons, soms wat dieper begraven dan andere keren.
Durf de spiegel te omarmen
Soms pak ik tarotkaarten erbij. Ook die laten me zien wat ik diep van binnen al weet. Als het me niet zint wat de kaarten zeggen, blijf ik legging na legging doen, maar de antwoorden blijven hetzelfde. Diep van binnen weet ik dat het klopt. En dankzij deze vier minuten coaching wist ik eindelijk wat ik negeerde en waar ik bang voor was.
Ik negeerde hoe klein ik me voelde bij hem, terwijl ik verlangde om groter te worden. En ik was bang om de volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven weer terug te pakken. Het hier en nu is hetzelfde, maar mijn toekomstbeeld bestaat nu alleen uit mezelf. En dat is goed.
Het is tijd om het werk te doen. Ik voel me dankbaar voor deze spiegel. Het is pijnlijk, maar waardevol. En ik hoop dat, als jij klaar bent om pijnlijke lessen om te zetten in waardevolle inzichten, je nieuwe beelden durft te creëren in je hoofd.
Ontdek jouw purpose
Benieuwd wat Jungiaanse coaching voor jou kan betekenen? Neem contact op voor een sessie of laat een reactie achter. De antwoorden liggen in jou, klaar om ontdekt te worden.
Veel liefs,
Leonie
Geef een reactie