Afgelopen weekend was ik in Parijs. Daar rondlopend, wist ik gewoon niet wat me overkwam!

 

Toen mijn dag nog werd bepaald door eten

Normaal gesproken maak ik een stedentrip met als drijfveer: eet zo veel mogelijk voedsel dat je nog niet kent en probeer alles uit! Je zou denken: andere stad, genoeg afleiding. Maar ook dan denk ik dus de hele dag aan eten. Ik voel me vaak hartstikke beroerd, misselijk, wazig en moe van alle suiker. De enige manier om me dan iets beter te voelen, is nóg meer suiker eten (#verslaafd?!). Maar dat is dan prima, want er zijn nog zoveel producten die ik niet ken en er heel lekker uit zien. Maandag na de vakantie, ga ik gewoon weer op dieet. Eindstand: ik ga van plek naar plek om te eten. ZO. VEEL. MOGELIJK. De rest is niet zo boeiend. Maandag moet ik weer op dieet en moet ik al dit lekkers weer missen, dus neem ik het er maar van!

 

Toen ik gewoon van mijn dag kon genieten

Afgelopen weekend in Parijs, dacht ik NIET aan eten. Als je drijfveer normaal gesproken het vinden van eten en misschien wat gebouwen bekijken en kleding kopen (de laatste twee doelen zijn ondergeschikt) is, hoe ziet je dag er dan uit?

Deze laatste vraag, was een vraag waar ik me een paar maanden geleden zelf nog geen antwoord op had kunnen bedenken. Ik wist wel dat het bestond, maar kon überhaupt niet begrijpen dat er ook maar iets interessanter kon zijn dan eten. Die mensen die niet de hele dag aan eten denken vond ik alleen maar irritant en zou nooit met ze op reis willen (het zou te confronterend voor me zijn dat ik wél de hele dag wil eten).

In de ochtend ging ik pas aan het ontbijt op het moment dat ik er echt trek in kreeg. Ik at zo veel als mijn lichaam aangaf. Het was helemaal niet zo veel en eigenlijk veel te gezonde producten voor op vakantie, maar ik had er blijkbaar behoefte aan. Ik had ook met een croissantje kunnen ontbijten, ik was natuurlijk wel in Parijs. Voorheen ging ik in de ochtend zo min mogelijk eten (en een honger dat ik dan had) en dan eind van de ochtend een super groot ontbijt nemen. Misselijk en moe ging ik dan mijn dag verder in. Hier had ik dus echt geen behoefte aan.

Met een goede dosis energie, ging ik op pad. Ik wandelde wat rond, bleef vooral niet te lang stilstaan bij gebouwen (gebouwen zijn gewoon gebouwen, sorry hoor) en besefte me na twee uur wandelen dat het misschien wel eens tijd was om wat te eten. Ik had de hele tijd nog niet aan eten gedacht. Ik genoot gewoon van de omgeving, de mensen en ging  zo nu en dan een winkeltje in om te kijken wat ze verkochten. Schrok van de prijzen, liep gauw weer naar buiten. Ik liep langs etalages vol met eten. Patisserie, boulangerie, chocolaterie noem maar op. Soms bleef ik even staan om ernaar te kijken of liep ik even binnen. Bonjour werd er gezegd. Het zag er allemaal kunstig en smakelijk uit en vond het leuk om te zien dat je met een paar uurtjes rijden in een totaal andere cultuur terecht kunt komen. Pas als ik weer door was gelopen, besefte ik me dat het kijken naar voedsel al genoeg voldoening gaf en ik niet de drang voelde om het te kopen.

Toen ik me dus besefte dat het tijd was om wat te eten, ik was even van mijn verhaal afgeweken, ging ik rustig op zoek naar iets waar ik echt trek in had. Ik liep langs broodjes met gesmolten kaas, maar kreeg al buikpijn bij de gedachte. Broodjes met vlees, maar had geen trek in vlees. Zoetigheid had ik ook geen zin in. Ik wilde iets hartigs. Dan maar eerst even wat drinken. Thee €5,30. SHIT! In plaats van een vreetbui, had ik de tijd om te bedenken waar ik trek in had. Ik ben zelfs eerst wat gaan drinken. Nou, dat was echt nieuw voor mij. Wat een bevrijding!

 

Wat is er veranderd?

Wat ik met hiermee wil zeggen is dat het zeker helpt om je aandacht op iets anders dan eten te richten, maar het niet vanzelfsprekend is dat het ook lukt. Toen ik mezelf nog probeerde af te leiden, zodat ik niet aan eten dacht, hielp het niet. Ik moest mezelf afleiden, omdat ik niet aan eten mocht denken. Omdat ik niet aan eten mocht denken, dacht ik aan eten. Hoe ik dit precies heb aangepakt lees je hier: deze 4 stappen bevrijden jou voor altijd van je dieet obsessie!

Nu ik mijn dieetgewoonten en restricties heb losgelaten, mag ik op ieder moment van elke dag eten wat ik wil. Daardoor is eten geleidelijk aan helemaal steeds minder interessant voor me geworden. Hoe minder ik aan eten dacht, hoe meer tijd ik had om interesse te kweken voor andere aspecten van de dag. Ik merk dat ik tegenwoordig vooral aandacht heb voor andere dingen en alleen aan eten denk als anderen erover spreken of ik gewoon honger heb. Het is nu echt heel rustig in mijn kop, want als nu ik aan eten denk, dan mag dat gewoon.

 

Laat je niet gek maken!

Als laatst wil ik nog even zeggen (en dit is heel erg belangrijk) dat het aantal keren per dag dat je aan eten denkt, het aantal keren dat je eet, hoe veel je eet en wat je eet geen graadmeter is voor de verbetering van jouw relatie met eten. Het gaat erom dat je doet waar je je goed bij voelt, dat je je vrij voelt en geen schuldgevoelens of compensatie gedrag vertoont na het eten van een maaltijd of snack! Op vakantie geniet ik van (buitenlands) eten, maar als ik gewoon thuis ben kan ik dat ook gewoon doen.

Hieronder een leuk filmpje!

Liz: I’m in love. I’m having a relationship with my pizza. You look like you’re breaking up with your pizza. What’s the matter?
Sofi: I can’t.
Liz: What do you mean you can’t? This is Pizza Margherita in Napoli, it is imperative to eat and enjoy that pizza.
Sofi: I want to, but I’ve gained like ten pounds. I mean, I’ve got this. . .right here in my tummy, you know this. . .what’s it called? What’s the word for it?
Liz: A muffin top. I have one too.
Sofi: I unbuttoned my jeans like five minutes ago just looking at this.
Liz: Lemme ask you a question, in all the years you’ve ever undressed for a gentleman–
Sofi: —it hasn’t been that many.
Liz: Alright. Has he ever asked you to leave? Has he ever walked out, left?
Sofi: No.
Liz: Because he doesn’t care. He’s in a room with a naked girl. He’s won the lottery. I’m so tired of saying no and waking up in the morning and recalling every single thing I ate the day before. Counting every calorie I consumed so I know exactly how much self-loathing to take into the shower. I’m going for it. I have no interest in being obese; I’m just through with the guilt. So this is what I’m going to do, I’m going to finish this pizza and then we’re going to go watch the soccer game and tomorrow we’re going to go on a little date and buy ourselves some bigger jeans.