Een bijzondere avond vol inzicht
Tijdens de diepte-avonden die ik organiseer, doe ik zelf ook altijd mee. Ik ben onderdeel van de groep en van het proces. Hoewel elke avond tot nu toe bijzonder en verhelderend was en me diep raakte, gebeurde er gisteravond wel iets héél bijzonders. Iets dat ik niet kon negeren. Het maakte me enorm nieuwsgierig.
Mijn persoonlijke thema: liefde en relaties
We beginnen de avond altijd met het zetten van een intentie. We bespreken of er een vraag of thema is dat je bezighoudt, iets waar je dieper op in wilt gaan. Voor mij persoonlijk kwam opnieuw mijn thema rond romantische relaties naar voren. Iets wat me verdriet doet, want het gaat me niet gemakkelijk af. En dus kijk ik steeds opnieuw naar binnen: welk onbewust deel in mij wil hier gezien worden?
Steeds meer puzzelstukjes vallen op hun plek, maar dat is het lastige met het onbewuste: het is onbewust. Als je niet weet waar je naar moet kijken, kun je het simpelweg niet zien. Net als een vis die niet weet dat er naast water ook lucht bestaat. Tot hij het eenmaal gezien heeft. Dan vergeet hij het nooit meer.
De kaart: De Wereld
Ik trok de kaart “De Wereld”. De laatste kaart van de Grote Arcana in de tarot. Tijdens deze avonden trek ik alleen kaarten uit de Grote Arcana, omdat dit archetypische kaarten zijn. Ze vertegenwoordigen universele thema’s die in elk mensenleven voorkomen. Het pad begint bij “De Dwaas”. De Dwaas is een figuur die symbool staat voor een onschuldig begin en voert langs confrontaties met demonen, pijn, groei, hoop, verantwoordelijkheid en vreugde.
Dat maakt het archetypisch: het zijn oerkrachten die in iedereen leven. De manier waarop ze zich tonen, verschilt per persoon, maar iedereen herkent ze op zijn of haar manier. Juist daardoor zijn tarotkaarten zo krachtig om mee te werken: mensen projecteren hun eigen verhaal erop. En precies in die projectie onthult zich wat gezien wil worden.
Actieve imaginatie: contact met het onbewuste
Na het trekken van de kaart doen we een actieve imaginatie-oefening. Carl Jung werkte hier veel mee, bij zichzelf, maar ook met zijn cliënten. Hij deed dit om universele, collectieve patronen te begrijpen. In een actieve imaginatie keren we naar binnen en laten we beelden opkomen. Ik begeleid dit proces, dat je ook kunt zien als een geleide visualisatie. Beelden, woorden of herinneringen kunnen spontaan verschijnen. Het zijn boodschappen van je onbewuste die naar de oppervlakte willen komen.
De symboliek van De Wereld
De Wereld is kaart 21. De laatste in de reeks. Waar het begint met De Dwaas (kaart 0), eindigt het met De Wereld. Op de kaart zie je een naakte vrouw zwevend in de hemel, omringd door een krans die ook weer de vorm van een nul heeft. Dit betekent: je bent er. Je hebt deze reis doorstaan. Maar het einde is ook altijd een nieuw begin. Het leven is cyclisch. De Wereld laat de voltooiing van een cyclus zien. En daarna begin je weer opnieuw.
Het is een kaart van afronding, integratie, vervulling. Maar ook van thuiskomen in jezelf. Daar ligt uiteindelijk de diepste vervulling. Toch kan het ook betekenen dat iets nog niet helemaal afgerond is, maar dat ik er wél klaar voor ben om het af te ronden. Afgelopen week wilde ik het nog opgeven. Ik twijfelde hevig aan mezelf en voelde frustratie. Na al het innerlijke werk dat ik heb gedaan, had ik meer tastbare resultaten verwacht. Maar deze kaart fluisterde tegen me: Ga door. Je bent er bijna. Je hebt het werk gedaan. De oogst komt eraan. Laat je niet misleiden.
De ontmoeting met mijn vermoeide zelf
Na de uitleg over de kaart gingen we over op de actieve imaginatie. Ik zag mezelf een ladder opklimmen, tot in de hemel, waar ik de vrouw uit de kaart zag zweven. Haar energie voelde warm en uitnodigend. Zoals altijd in de imaginatie, belichaamde ik ook het archetype: ik werd De Wereld. Ik voelde me krachtig en zelfverzekerd. Maar toen ik naar beneden keek, zag ik mezelf daar staan. Moe. En uitgeput. Als De Wereld reikte ik mijn hand uit naar die vermoeide versie van mezelf en zei: “Ik zie dat je moe bent. Je mag hier nu uitrusten. Je hebt hard gewerkt.” Omdat ik ook de groep begeleid, is het voor mij niet altijd makkelijk om beelden op te laten komen. Maar dit beeld alleen was al genoeg.
De kracht in de schaduw
Na de imaginatie deelden we onze ervaringen. We namen allemaal een kernwoord mee uit de sessie. Een schaduwstuk dat we tegenkwamen en het liefst weer zouden willen wegstoppen. Ik legde uit dat juist dát gevoel, als we het durven toelaten en doorvoelen, zich kan transformeren tot kracht. Elk “negatief” gevoel draagt een even grote verborgen kracht in zich.
Ik koos mijn moeheid. Ik liet het in mijn lichaam bestaan. Mijn gezicht voelde zwaar, mijn ogen hingen, en achter in mijn nek zat een steen. Ik oordeelde niet en legde niets uit. Ik ervoer het alleen maar. En het begon al een beetje te verschuiven. Toen ik aan dit gevoel vroeg: “Wat is jouw kracht?”, verscheen er een beeld van Doornroosje. In eerste instantie begreep ik het niet. Maar toen viel het kwartje: ze sliep honderd jaar. En het woord dat in me opkwam was: bescherming. En ook: geduld. Waartegen probeerde ik me te beschermen?
Ik bén Doornroosje
Zelfs nu, terwijl ik dit schrijf, ondanks mijn enthousiasme, voel ik: ik ben zó moe. Ik ben Doornroosje.
Ik deelde mijn verhaal met de groep en vertelde ook dat ik nieuwsgierig was geworden naar het sprookje. ’s Avonds pakte ik het sprookjesboek erbij: de Dikke Klaas Vaak. Ik las het verhaal opnieuw. Over de koning en de koningin die geen kind konden krijgen, tot een kikker in de tuin haar voorspelde dat er de volgende lente een baby in de wieg zou liggen. Het klopte. De koning was dolgelukkig en gaf een feest voor het hele land. Zeven feeën werden uitgenodigd. De achtste niet, omdat hij dacht dat ze toch niet zou willen komen. Zes feeën spraken mooie wensen uit over het kind. Maar nog voordat de zevende fee haar wens kon uitspreken, verscheen de achtste. Boos en vergeten sprak zij een vloek uit: het meisje zou op haar vijftiende sterven. De zevende fee verzachtte de vloek: ze zou niet sterven, maar honderd jaar slapen.
Daarna werd er nooit meer over gesproken. Alle spinnewielen werden verbrand, de vloek werd vergeten. Ook Doornroosje wist van niets. Toch prikte ze zich op haar vijftiende en viel in slaap. Het hele land sliep mee. Vele prinsen probeerden door de doornhaag, die om het kasteel was gegroeid, heen te komen, maar faalden. Tot er honderd jaar voorbij waren. Toen kwam een prins die niets hoefde te doen: de haag week voor hem uiteen. In de hoogste toren vond hij haar. Hij kuste haar, ze werd wakker. Alle uitgesproken wensen kwamen uit.
Mijn eigen ontwaken
Het verhaal raakte me. Ik ben aan het ontwaken. Twee jaar geleden begon dat proces, toen ik me realiseerde hoelang ik “geslapen” had. Dat besef verlamde me eerst. Het deed pijn te voelen hoeveel tijd ik slapend en onbewust had doorgebracht. Hoeveel tijd ik voor mijn gevoel had verspild. En nu las ik dit sprookje opnieuw. Het deel van het verhaal waar vijftien jaar niet over gesproken werd, het vergeten stuk, raakte me. Dat is de schaduw. Vijftien jaar geleden had ik mijn eerste toxische relatie. Precies toen.
Ik hoop dat dit het symbolische einde van die cyclus is. Dat ik als vijftienjarige, nog onbezonnen meid (de Dwaas (0) dus) begon aan een reeks relaties. En dat mijn huidige relatie mijn allerlaatste toxische patroon weerspiegelt. Dat als ik mijn schaduw herken en integreer, ik eindelijk kan afronden wat toen begon. Ik hoop het…
Ik héb gewerkt aan mezelf. Veel zelfs. Maar soms voelt het pijnlijk dat mijn levenslijn niet overeenkomt met de “normale” route: studeren, werken, trouwen, kinderen. Waar de koning en koningin vurig wensten om een kind, mag nu het kind in míj geboren worden. Zodat ik haar kan zien. Haar welkom kan heten. Niet meer wegstoppen achter een dikke doornhaag.
Ik heb echt een muur om me heen. Dat realiseerde ik me die ochtend ook tijdens mijn leertherapie. Pijnlijk, confronterend. Maar nu… nu begin ik wakker te worden. Ik zie de patronen niet alleen, ik voel ze ook. Ik voel het leven in me terugkomen. Inspiratie. Creativiteit. Hoop. Misschien kan ik nu echt loslaten. Ruimte maken voor échte liefde. Niet per se van een prins. Maar van mijzelf.
Raakt dit verhaal iets in jou?
Wil je ook werken met sprookjes, symboliek en archetypen? Neem gerust contact met me op. Geen gevoel is mij vreemd. En ik weet hoe fijn en veilig het is om samen het onbewuste te verkennen. We spiegelen elkaar en samen durven we steeds meer in de ogen te kijken.