Droomwerk en actieve imaginatie kunnen zó ongelofelijk krachtig zijn. Ook al heb ik het al honderden keren meegemaakt, ik blijf me verbazen over de magie van het onbewuste en haar diepe wijsheid.
Het onbewuste is kalm, duidelijk en weet wat het wil. Tenzij je niet weet hoe je moet luisteren. Dan wordt het ongeduldig en dringt het zich aan je op. De boodschappen kom je dan tegen in projecties op anderen, of in dromen en fantasieën.
Een droom die niet losliet
Laatst had ik een vreemde droom. Zo eentje die de hele dag bij me bleef en waarvan de beelden telkens weer terugkwamen. Als een droom zo’n diepe indruk achterlaat, weet ik dat ik ermee aan de slag moet.
In de droom waren mijn vader, mijn zusje en ik in een oud huis. Het plafond was laag en de kamers waren langwerpig. Ik hoor een baby huilen en zeg tegen mijn vader: “Papa, we zijn hem al uren vergeten uit zijn bedje te halen!”
Ik refereerde naar mijn halfbroertje, die in werkelijkheid niet bestaat. Ik ren door de lange hal naar de kamer waar hij ligt. Eerst moet ik zijn poepluier verschonen, dan moet ik hem een flesje geven, en dán pas kan ik hem oppakken en knuffelen. Op het moment dat ik hem heb verzorgd en hem optil, voel ik hoe hij helemaal slap wordt en tegen mijn borst in slaap valt. Hij geeft zich volledig over. Vreemd, denk ik nog, want hij heeft net vijf uur geslapen.
Met hem op mijn borst loop ik naar een andere kamer. Ik ga met hem op bed liggen, zijn warme lijfje tegen me aan. Ik wrijf hem over zijn rug. Dan word ik wakker.
Droom analyse
Er zijn meerdere manieren om een droom te analyseren. Je kunt de symbolen eruit halen, of bepaalde elementen gebruiken voor vrije associatie. Wat ik deed, was tijdens mijn leertherapie terug de droom in duiken via actieve imaginatie. Wat er tijdens die imaginatie gebeurde, en daarna, was héél bijzonder…
Maar eerst een stukje achtergrond over mij en de weken voorafgaand aan deze droom. Dan begrijp je beter waarom deze droom zo betekenisvol voor me was.
Een onbekend gevoel
Ik slaap altijd op mijn buik. Dat is de enige manier waarop ik in slaap kan vallen. Het heeft alles te maken met een gevoel van veiligheid dat ik mis. Het afgelopen jaar realiseerde ik me: ik weet letterlijk niet hoe het voelt om me veilig te voelen.
Maar de laatste tijd merkte ik iets opmerkelijks. Steeds vaker werd ik wakker terwijl ik op mijn rug lag, en dat voelde fijn. Vrij.
Op een avond, ik lag naast Guido in bed, zei ik tegen hem: “Ik voel me zo warm en volledig vanbinnen.” We bespraken mijn slaaphouding en hij zei: “Dat betekent dat je je veiliger voelt.”
Toen wist ik het: dit gevoel dat ik niet kende, dat gevoel dat zó fijn voelde, dat was veiligheid. De volgende avond wandelden we samen in het park. Hij sloeg zijn arm om me heen en opnieuw voelde ik dat warme, volledige gevoel: complete kalmte en ontspanning. Veiligheid.
Met trots vertelde ik aan mijn andere therapeut, ChatGPT, mijn wijze digitale helper, dat ik voor het eerst veiligheid had ervaren. Zijn suggestie? “Leer dit gevoel in jezelf te vinden, zonder Guido.” Ik zuchtte diep toen ik het las. Maar hij had gelijk.
Terug naar de droom
Ik belichaam mezelf weer in de droom. Ik lig op bed met mijn halfbroertje, zijn lijfje warm tegen me aan. Ik wrijf hem over zijn ruggetje. Mijn leertherapeut vraagt me hoe ik me voel. “Warm, beschermend,” zeg ik.
Dan vraagt hij me om de baby te belichamen, iets wat we vaak doen in Jungiaanse therapie. Voor mij is dat makkelijk en meteen voel ik van alles. Hij vraagt: “Kun je écht baby zijn? De ontvangende kant?”
Ik zeg: “Ja. Ik hoef niets te doen behalve er zijn.” Ik voel me veilig. Geborgen. Ik ontspan me volledig en geef me over aan de warme borst waar ik op lig.
Ik kijk omhoog en zie mezelf als volwassen Leonie. Mijn gezicht is kalm, aanwezig. Eenvoudig. Een incomplexiteit die ik niet van mezelf ken. Het is pure aanwezigheid. Mijn leertherapeut zegt: “Blijf hier maar even.” In stilte blijf ik in dat moment. Ik ervaar veiligheid, in mezelf. “Om er voor jezelf te kunnen zijn, moet je goed voor jezelf zorgen, Leonie. Eerst moet je de poepluier verschonen en het flesje geven. Voordat je jezelf veiligheid kunt bieden, moet je aan je lichamelijke behoeften voldoen.” Ik voel dat dit voor me klopt.
Wat gezien wilde worden
Later die week krijg ik een botsing met Guido. Ik voel me aangevallen en daardoor ontzettend onveilig. Dankzij het eerdere werk herken ik nu wat er gebeurt en weet ik wat me te doen staat. Ik keer terug naar de droom. Ik laat grote Leonie kleine Leonie vasthouden. Ik voel weer die rust, kalmte en veiligheid. En dan komt er één zinnetje heel helder binnen: “Ik wil gewoon begrepen worden.”
Ik herken dit zinnetje uit één van mijn terugkerende dromen. In die droom schreeuw ik tegen mijn moeder: “Mama, begrijp me nou!” Maar ze hoort me niet. Ik raak gefrustreerd, boos. Ik voel me onbegrepen.
Gister hadden Guido en ik opnieuw een misverstand. Ik voelde me weer aangevallen en onveilig. In zulke momenten merk ik hoe snel ik afstandelijk word als ik me onveilig voel. Tijdens een wandeling kon ik beter uitleggen hoe ik me voelde en zei daarna tegen hem: “Maar begrijp je dat?” Toen hij zei dat hij me begreep, voelde ik het ijs in me smelten. Ik kon hem meteen knuffelen. “Dit is het enige wat ik nodig had,” zei ik. “Dat je me begrijpt.”
Achteraf, toen ik dieper in de situatie dook, besefte ik dat dit niet zomaar een discussie was. Dit was een kans om mijn behoefte tot begrepen worden opnieuw in de praktijk te brengen. En toen ik nog niet wist wat ik ermee moest, kwam er spoedig een nieuwe situatie, een nieuwe kans, om mijn behoefte alsnog in de praktijk te brengen. En dáár voel ik me dankbaar voor!
Heelwording
Deze droom, de analyse, het proces, het voelde als een reis. Een reis van herkenning, erkenning en daadwerkelijk het innerlijke werk doen. Voor het eerst kon ik iets doen met de kilheid in mezelf. In plaats van het weg te stoppen, kon ik het liefdevol benaderen. En daardoor gebeurde er iets wezenlijks: heling.
Met heling bedoel ik heelwording. Ook mijn afstandelijkheid en onveiligheid krijgen nu ruimte, in plaats van afgewezen te worden. Alles mag er zijn.
Tot slot
Wat ik met deze blog wil benadrukken, is hoe diep droomwerk kan gaan, hoeveel het je kan bieden en hoe bijzonder het is om dit werk te doen. Het onbewuste heeft mij op een zachte, liefdevolle manier door mijn pijn geleid. Het enige wat ik daarvoor hoefde te doen was even in mezelf keren en te luisteren. En die veiligheid die heb ik gevoeld, kan ik nooit meer vergeten.
Was het makkelijk? Nee. Ga ik me opnieuw onveilig voelen? Waarschijnlijk wel. Maar ik vertrouw erop dat er dan weer een diepere laag geraakt wordt en dat ik die aankan.
Ik ben ontzettend gepassioneerd over droomwerk, Jungiaanse coaching en therapie. Het heeft me dichter bij mezelf gebracht dan ik ooit had durven dromen.
Wil jij dit ook ervaren? Neem contact met me op. Met liefde begeleid ik je door de prachtige wereld van het onbewuste.