Je hebt alle trucjes toegepast om nooit meer een vreetbui te krijgen, maar je lijf wordt niet rustig. Hoe zou dat kunnen komen? En nog belangrijker, wat kun je nu doen, om je vreetbui op te vangen?
Je kan niet meer stoppen met eten, al zou je willen. Waarom lukt het dan niet?
Hoewel ik zeker weet dat ik nooit meer een vreetbui zal hebben, kan ik het me nog heel goed herinneren hoe het voelde. Maar dan ook écht heel goed. De vreetbuien begonnen namelijk al op mijn twaalfde, misschien zelfs eerder. In elk geval bijna de helft van mijn leven dus. De vreetbuien heb ik tot mijn 20ste nooit zo heftig ervaren. Ik denk dat dat kwam omdat ik er geen oordeel over had. Ik had namelijk geen kennis over calorieën. Dus at ik gewoon door zonder de gedachte dat ik eigenlijk zou moeten stoppen (want wanneer “moet” stoppen, wordt het interessant om door te eten, waardoor het juist extra moeilijk is om te stoppen). Toen ik mezelf mollig begon te vinden, ben ik mezelf gaan verdiepen in “calorieën”. Sindsdien zijn de vreetbuien heftiger geworden (verrassend, hè?) Deze 4 stappen bevrijden jou voor altijd van je dieet obsessie!
Als ik er geen oordeel over had en me er dus niet schuldig over voelde (calorisch gezien), waarom had ik dan toch op jonge leeftijd al vreetbuien? Dat zou ik best interessant vinden om te weten te komen. Waarom was ik als kind al zo bezig met eten? Wat in elk geval heeft meegespeeld, zijn mijn gevoelens ten opzichte van eten. Deze gevoelens zijn ook de reden dat het me is bijgebleven dat ik me als kind al niet op mijn gemak voelde rondom eten. Wat ik als vervelend heb ervaren, is dat ik continue erg geïnteresseerd was in eten.
Ik wilde de hele tijd eten. Overal waar ik was. Alle sociale gelegenheden (verjaardagen, bij vriendinnetjes spelen, een dagje uit) gingen om eten. De teleurstelling kon groot zijn als er ergens geen eten was. Of als ik dan alleen maar een beetje kon of mocht eten, terwijl ik meer wilde (wat in mijn herinnering altijd het geval was). Ik kon niet met mate eten en heb daardoor een soort chronisch tekort ervaren. Niet dat ik ooit, maar dan ook echt nóóit, honger heb hoeven lijden. Ik had gewoon altijd heel erg veel trek. Ik vond het irritant dat mijn vriendinnetjes niet zo veel wilden eten, terwijl ik eigenlijk gewoon lekker wilde snoepen. Ik vond het irritant, omdat ze andere dingen wilden doen dan eten. Maar daar kon ik me echt niet op concentreren. De vriendinnetjes hadden allerlei lekkers in de koelkast en voorraadkast wat mijn moeder niet kocht en ik wilde alles proeven! Soms ging ik stiekem naar de voorraadkast als ik bij vriendinnetjes was. Wanneer kon ik eindelijk naar huis om thuis de koekjeskast te plunderen? Of even met mijn zakgeld naar de supermarkt om snoep te kopen en stiekem op mijn kamer op te eten.
Je zou misschien kunnen zeggen dat het gewoon bij mijn karakter hoort, aan eten denken. Zoals anderen misschien aan kattenkwaad uithalen denken (ik ben daar dus echt veel te lief voor). Nu ik geen vreetbuien meer heb en mijn dag prima door kan komen zonder dat het om eten moet draaien, schrijf ik er toch veel over. Daardoor ben ik er op een andere manier toch nog veel mee bezig. Eten speelt nog altijd een belangrijke rol in mijn leven. Alleen nu wel op een manier die me niet ongemakkelijk, maar juist gelukkig maakt (wanneer ik weer een blog kan posten)! Ik ervaar er geen ongemakken meer van!
Mogelijke oorzaken van je vreetbui
Hoewel ik waarschijnlijk gevoelig ben aangelegd voor eetstoornissen (in wat voor mate dan ook), zie ik wel twee dingen terugkomen in mijn verhaal over hoe ik als kind met eten omging. Twee dingen die mijn vreetbuien op volwassen leeftijd hebben getriggerd. Namelijk: niet mogen eten (meer willen dan voorgeschreven of stiekem eten). Had ik als kind gewoon heel veel energie nodig? Waarom had ik het idee dat ik stiekem moest eten? Omdat mijn vriendinnetjes niet aten en het misschien abnormaal was om veel te eten? Who knows… deze bewaar ik voor een andere keer.
Waarom heb jij nu toch een vreetbui gehad (ondanks de tips in Nooit meer een vreetbui)?
- Heb je genoeg gegeten? Ja? Weet je dat wel zeker?
- Kan het zo zijn dat je (veel) te mager bent voor jouw natuur en zoekt je lichaam naar een manier om je aan te laten komen (en gezonder te worden)?
- Ben je nog niet zo lang geleden gestopt met diëten? Is al het eten wat je heel lang niet hebt mogen eten nog erg aantrekkelijk voor je?
- Weet je zeker dat je bent gestopt met diëten? Of ben je overgegaan intuitief eten als nieuwe methode om af te vallen? Alles wat afvallen als doel heeft, is gewoon een dieet… #sorrynotsorry
- Had je eten gewoon even nodig om je gedachten te verzetten en begon je je misschien schuldig te voelen waardoor je in een vreetbui schoot?
What’s done, is done, so let’s move on!
Oké, what is done is done. Maar move on? Makkelijker gezegd, dan gedaan. De vreetbui zelf was al erg genoeg, maar de gevolgen ervan, zijn nog veel erger. Je kan je er ziek van voelen. En de schuldgevoelens. Killing!
Als we de tijd nemen om te reflecteren, dan is het niet voor niets geweest! Dit is alleen een kans om meer over jezelf te leren. De eerste vraag ws: wat heeft jouw vreetbui getriggerd? En daar hebben we zojuist over nagedacht.
De tweede vraag is: hoe ga je er nu mee om? Gaan we nu weer even keihard diëten en bewegen, om de vreetbui te compenseren en doen we daarna weer normaal? Dat is wat ik telkens deed. Tot ik gewoon weer uitgehongerd was. Ik ging steeds dieper in het uithongeren van mezelf en mijn vreetbuien werden ook steeds erger. En het gedeelte normaal doen kwam telkens niet aan bod, duh. Trouwens, wat is normaal? Grapje, dit onderwerp gaan we dus écht niet aansnijden.
Toen ik net was gestopt met diëten, had ik tot mijn ergernis nog steeds een paar keer een vreetbui. Wel stukken minder wild dan voorheen, maar ik baalde ervan. Ik at toch genoeg? Ik wilde zo graag normaal zijn. Nu gebruik ik weer dat vreemde woord “normaal”.Waarom had ik nog vreetbuien, pff. Reden, zie boven. Ik dacht dat ik genoeg at, maar dat was niet zo. En ik was bang om dik te worden nu ik was gestopt met diëten. Dus telkens als ik “te veel” at, werd ik angstig en wekte het interesse in het eten op. Gelukkig ben ik goed in beloftes nakomen:
Ik was gestopt met diëten en nutteloze, saaie cardiotrainingen doen. Hoe ging ik ervoor zorgen dat ik er morgen niet weer een te pakken kreeg?
Dit was het enige wat ik deed en ik had daarna nooit meer een vreetbui:
Door mezelf gelijk weer een voedzame maaltijd te gunnen zodra ik trek kreeg, dus niet pas als ik na 10 uur vasten weer HONGER had, bleef ik rustig in mijn koppie. De schuldgevoelens had ik losgelaten, want hallo Rome was ook niet in één dag gebouwd, dus mijn gezonde relatie met eten ook niet.
Dus ik at binnen een paar uur na de vreetbui een voedzame maaltijd. Mét vetten en mét koolhydraten. En uiteraard proteïnen en groenten. Iets gezonds. Iets waar ik me heel goed over zou voelen. Maar zeker niet koolhydraat en vet arm, de tijd van straffen is voorbij! Géén honger meer, dus genoeg tijd om te bedenken hoe ik verder weer om wilde gaan met eten.
Sinds ik dit deed na een vreetbui, heb ik er eigenlijk geen meer gehad. Alleen af en toe als ik op televisie heel dunne, mooie vrouwen zag. Dan voelde ik me dik en ging ik stiekem toch weer minder eten. Het gevolg hiervan was dan een vreetbui en dat patroon had ik heel gauw door. Ik had geen behoefte aan te weinig eten, want ik had geen zin meer in zo’n gore vreetbui. Ik noem het goor, omdat dat het ook was voor mij. Ik at echt niet alles wat ik lekker vond. Ik vond het soms smerig, maar toch at ik door. Cray, cray?!