Vanmiddag stuitte ik op een foto van mezelf in maart, nu 8 maanden geleden. Het was een vóór-foto. Een foto die het begin van mijn zoveelste afvalrace zou markeren. Deze keer ging het écht lukken (yeah right) en hoe vet zou het zijn om een voor- en nafoto te hebben!
Ik kijk naar de foto. Mijn mond valt open en de eerste gedachte die bij me opkomt is: HOE KON IK ZO STOM ZIJN! Damn, zag ik er nu maar zo uit! Mijn tweede gedachte is gelukkig: gelukkig zie ik er niet meer zo uit, want wat voelde ik me onzeker en gestresst in die periode. Hieronder leg ik uit waarom ik dit lijf niet kon behouden zonder heel veel bijkomstige stress en onzekerheid.
Skinny, unhappy bitch.
Op deze foto was ik 58 kilo. Jezus, wat was ik hier dun. En dik dat ik me hier voelde… Tsjah, ik heb ook geen sixpack op deze foto, hè. En dat moet volgens Instagram om je goed genoeg te mogen voelen. Momenteel ben ik tenminste 8 kilo zwaarder dan de Leo op deze foto. Ik zeg tenminste, omdat ik ben gestopt met wegen toen ik de 66 kilo aantikte. Het stijgende cijfer, gaf me veel stress en dat vond ik niet echt passend bij mijn avontuur naar een leven zonder obsessie voor eten.
Diet no more.
Toen ik stopte met diëten, ben ik heel hard aangekomen. Die 8 kilo heb ik er binnen twee maanden aan weten te plakken en aangezien mijn koppie nog niet right was, was dat wel even (heul erg) schrikken!
Hoewel mijn vreetbuien vrijwel meteen zijn gestopt, had ik in het begin veel moeite met intuïtief eten (dacht ik). Ik kon honger niet van trek onderscheiden en ik kon niet goed bepalen wanneer ik genoeg had gegeten.
Achteraf begrijp ik wel waarom ik zo rap ben aangekomen en waarom ik niet goed kon stoppen met eten: 58 kilo was niet genoeg voor mijn lichaam en nu kon een gezond gewicht op een natuurlijke manier (naar mijn lijf luisteren) worden behaald. Als ik naar foto’s kijk van mij als 14-jarig meisje, zie ik een slank meisje, maar niet vel over been. Voordat deze ellende met eten en onzekerheid begon, ben altijd al volslank geweest.
Genetica.
Of te wel, ik at precies genoeg om een voor mij gezond lijf te krijgen. Mijn vader noemt dat een “set-point”. Sommige mensen zijn lang, sommige mensen (zoals ik) zijn klein, sommige mensen zijn dik, sommigen dun. Er zijn muzikale mensen en er zijn genieën. Het een is niet beter dan het ander. Wat je is gegeven, daar moet je het mee doen. Het is wat het is. Je IQ van 90 naar 120 proberen te krijgen, lijkt me een onrealistisch doel. Je lijf van dik naar dun proberen te krijgen, is net zo’n onrealistisch doel.
Wat ik hiermee
Muziek maken als je muzikaal bent, is mooi. Manieren vinden om de aarde te redden als je super slim bent (ik weet niet eens of er super slimme mensen zijn die dit doen), is mooi. Je talenten benutten is gewoon mooi. Tegen je natuur in gaan, niet zo mooi.
Als brunette, probeer ik ook niet blond te zijn. Wat trouwens wel mogelijk is. Ik accepteer gewoon dat ik bruin haar heb. Ik denk daar niet over na. Brunette zijn is acceptabel. Wat voller zijn is niet acceptabel. Wie heeft dat bepaald? Dit wordt ons op jonge leeftijd wijsgemaakt en dus geloven wij daarin.
Valse overtuigingen.
Het is marketing…
Social media laat ons denken dat het lichaam kneedbaar is tot alle vormen en maten die je maar wil. Bedrijven verdienen heel veel geld aan onze overtuiging dat wij echt wel slanker, strakker en mooier kunnen worden. Ze verdienen geld aan onze overtuiging dat we voor altijd jong kunnen blijven als we maar heel veel geld uitgeven. Wil je meer haar? Geld uitgeven. Wil je minder haar? Geld uitgeven. Wil je grotere borsten? Geld uitgeven. We worden geïndoctrineerd. Vrouwen passen hun schoonheidsideaal aan naar een rimpelloos, slank figuur zonder cellulitis met grote borsten (maar niet te groot), ronde billen en witte rechte tanden. Mannen moeten een sixpack en mooie borstspieren hebben. Oh ja, en een grote bos haar op hun kop. Gelooft men hierin, dan zullen je`ze nooit gelukkig worden met zichzelf en deze bedrijven voeden. Je begrijpt dat bedrijven er dus heel veel baat bij hebben om ons te laten geloven dat we niet goed genoeg zijn, maar het wel kunnen worden! Het lichaam is echter minder maakbaar dan we denken en dat is best zorgwekkend.
Wat ik hiermee wil zeggen is, dat het logisch en normaal is om jezelf niet goed genoeg of mooi genoeg te vinden. Hier groeien we mee op. Toch hoop ik dat je met dit stukje inzicht een stuk milder naar jezelf kunt worden. Uiteindelijk houden we van elkaar om wie we zijn. En trouwens… zodra beauty fades… wat blijft er dan nog van ons over als we ons al die tijd voornamelijk druk hebben gemaakt om ons uiterlijk?
Something is not right…
Oké, dus als ik als skinny bitch Leo niet mezelf ben. Dan zal mijn lijf dus blijven vechten om aan te komen en ik blijf terugvechten tegen die rotgedachten en rotgevoelens die ervoor zorgen dat ik ga eten. Een eindeloze strijd die veel energie kost en me enorm onzeker heeft gemaakt. Waarom kunnen al die #fitgirls op Instagram wel afvallen en ik niet? Ben ik dan zo zwak?
Ik moet niet zo zeiken en gevoelig zijn volgens mijn collega.
Mijn best doen is niet genoeg.
Resultaten behalen, dat is genoeg.
Lukt me dat niet? Dan doe ik dus niet mijn best.
(Aldus collega wiens naam ik niet ga noemen en dit toch niet leest)
Hij heeft gelijk. Ik doe mijn best niet. Ik ben zwak. Ik ben personal trainer nota bene. Als ik het juiste voorbeeld niet kan geven, wat ben ik dan voor FLUT trainer? Nou dat heb ik geweten hoor, toen iemand tegen mij zei: “maar je bent toch personal trainer? Hoor je dan niet een sixpack te hebben ofzo…”
Deze strijd ga ik nooit meer aan. NOOIT. MEER.
Wanneer voel je je goed genoeg?
Twee maanden na dit besluit kijk ik in de spiegel. Ik ben echt niet tevreden. Ik weeg nu 66 kilo. Ik voel me dik. Was ik maar niet zo kritisch geweest, zodat ik nu gewoon nog 58 kilo woog. Waarom was dat niet genoeg? Nu voel ik me dik, maar toen ook. Ik voel me met net zo onaantrekkelijk bij 66 kilo als bij 58 kilo. Ik voel met met 66 kilo net zo dik als met 53 kilo. Toen ik 53 kilo dik was, wilde ik namelijk 50 kilo wegen. Het was gewoon nooit genoeg. Ik voelde me altijd dik. Fuck die fucking weegschaal! Die moet weg. Ik heb hem nu twee maanden terug weggedaan en ik heb geen idee hoeveel ik nu weeg. Het boeit me ook niet, want hoewel het oog ook wat wil, is het innerlijk veel belangrijker.
De kwaliteit van leven wordt NIET bepaald door mijn gewicht. Ik voelde me met 53, 55, 58, 60, 62 en 66 kilo even miserable. En dat is het bewijs dat ik nooit gelukkig zal worden door afvallen als het in m’n koppie niet klopt.
Nu ik geen flauw idee weeg, voel ik me super happy. Ik voel me slanker dan toen ik 53 kilo woog, maar ik ben het niet. Ik voel me fit, aantrekkelijk en zelfverzekerd. Het is niet dat ik de cellulitis op mijn billen en bovenbenen mooi vind of zo. Echt helemaal niet zelfs. Maar ja, lekker boeiend. Het zit er gewoon. En door me erop te focussen, word ik er echt spastisch van.
Ik probeer nu mijn talenten te ontdekken. In plaats van te ontdekken hoe ik op mijn mooist kan zijn (spoiler: je vindt jezelf nooit mooi genoeg als je het in je koppie nog niet goed zit), probeer ik te ontdekken wat ik met mijn lijf kan. Ik probeer van alles met mijn lijf te doen wat me blij maakt. Dansen, reizen en genieten van fijne prikkels op mijn lijf.