Het mooie aan het geven van de cursus ‘ontwaken’, is dat ik bij elke start van de cursus opnieuw hetzelfde proces meemaak, maar telkens een laag dieper. Ik zie het een beetje als het opruimen van een stoffige zolder. Door alle dozen die er staan, zie je niet wat er achterin de zolder ligt. Pas wanneer de volgende doos zichtbaar wordt denk je: ‘oh ja, dat had ik ook nog liggen, helemaal vergeten!’ Zo werkt het ook bij dit proces, er wordt niets nieuws aan het licht gebracht, er wordt alleen maar blootgelegd wat er al was en wat je herkent of weer terugvindt. En ik vertrouw erop dat ik stukje bij beetje de dozen open waarvan ik er op dat moment eraan toe ben om ze te zien en te openen. Ik probeer niet meer na te denken over wat er helemaal achterin de hoek ook alweer lag, daar kom ik vanzelf wel als ik doorga met opruimen!
Deze keer ging voor mij de doos ‘angst’ open. Ik merkte op dat ik me blindelings laat leiden door mijn angsten. Wat ik vaak in de cursus vaak zeg, is dat je je gedachten niet als waarheid hoeft aan te nemen. In angstige (stressvolle) situaties is het soms heel lastig om je gedachten op te merken en er vanaf een afstand naar te kijken en dus te kunnen zien dat je gedachten helemaal niet waar hoeven te zijn.
Ik realiseerde me dat ik op sommige vlakken in mijn leven vastliep, omdat ik in cirkeltjes om mijn angsten heen bleef draaien. Verandering is vaak eng, dus blijf je maar doen wat je altijd doet, ook al voelt het niet goed voor je. Wat ook eng is, is nieuwe dingen uitproberen. Je hersenen proberen nieuwe situaties te voorkomen, om je in veiligheid te houden.
Ik werd in één klap ontwaakt uit deze gevoelens van angst toen ik heel erg voor het blok werd gezet om iets engs en compleet buiten mijn comfort-zone te doen. Ik was ineens niet meer mijn angst, maar kon er van een afstandje naar kijken. Ik zag mijn neiging om vooral te doen wat ik al kende, namelijk ervoor weglopen, en ook hoe klein me dat hield.
Eén: merk je angst op
Om je angst op te merken, heb je enig lichaamsbewustzijn nodig. In mijn cursus wordt daar dan ook veel aandacht aan besteed. In welke delen van jouw lichaam voel jij angst? En wat voor sensaties voel je dan? Als je dit kunt opmerken, dan ben je niet meer je angst, maar degene die de angst ervaart. Daarmee creëer je al een afstand van je angst.
Ik werd gevraagd om voor een vrij grote groep te staan voor een dansles. Dit zijn twee dingen die ik nooit doe. Ik sta nooit voor een grote groep en ik geef geen dansles (bachata). Toch dacht ik: oké, bluf, let’s go! Het verliep allemaal soepel en op een gegeven moment zegt mijn danspartner tegen de dames in de groep: ‘je kunt ook heel sexy naar de heer toelopen, dat doe je zó: (vervolgens loopt hij op een zwoele manier op de groep af). Leonie, doet het nu even voor’. Ik dacht: eeeeeeeuhm….. fuck my life.
Twee: merk je gedachten op
Mijn probleem is dat ik heel onzeker ben over mijn vrouwelijkheid. Ik ben ontzettend verlegen en sexy bewegen? Ik? Ja, dat kan ik heel goed als ik een borrel op heb (althans dat denk ik). Mijn gedachten gingen dan ook als een gek tekeer. Want ik ben geen vrouw die dit mooi kan. Ik zal op mijn bek gaan, want ik heb hoge hakken aan. Ik zal voor gek staan. Dit is iets waar ik juist altijd voor wegren. Iedereen zal naar me kijken. Nu moet ik presteren. Dit past niet bij me. Ik wil dit niet doen. Ik schaam me voor mijn vrouwelijkheid. Ik. ga. het. niet. doen!!!
Drie: aanvaard de gedachten
Oké, oké, al mijn gedachten begrijp ik heel goed. Ik herken ze als gedachten die bij me passen. Ik weet waar ze vandaan komen en ze zijn zeker niet nieuw voor me (en waarschijnlijk voor jou ook niet!). Ze mogen er helemaal zijn, het is gewoon logisch dat ik onzeker word van deze situatie.
Vier: wees bereid te falen
Maar weetje, ik ben het zat om me te verschuilen achter mezelf. Telkens wegrennen, helpt me niet verder in het leven, het houdt me waar ik al ben. Neem ik nu zelf de regie weer in handen of laat ik mijn leven regeren door angst? Bovendien is het niet leuk om van mezelf te balen dat ik zo’n watje ben. Ik heb zin om gewoon eens een keer een tegengestelde beweging te maken! Ik ben benieuwd of het echt zo erg is… Ik ga nog liever op mijn bek, dan dat ik dit patroon in stand houd! Ik sta nog liever voor gek dan dat ik gevangen wordt gehouden door mijn angsten. Practice what you preach, Leo. Dit is het moment voor groei!
Vijf: ontspan
Inwendig zet ik een glimlach op. Waar ik mijn danspartner net nog vervloekte, ben ik hem nu dankbaar voor een challenge. Ik zal hem eens een poepie laten ruiken!
Zes: ga ervoor!
Niet nadenken en springen! Eh, lopen! Dus deed ik het! Het was niet eng, ik ben niet gevallen. Het voelde bevrijdend. Ik deed iets wat ik eng vond en ik liet me niet beperken. Ik ben niet weggevlucht. Als ik het nu kan, kan ik het op een ander moment ook!
Vervolgens doorliep ik de hele cyclus opnieuw, want hij liet het me nog een keer doen. HELP! Was de angst de tweede keer minder? Zeker niet. Deed ik het vol overgave? Jazeker!
Bevrijd jezelf!
Telkens wanneer ik nu angstige gedachten opmerk, denk ik: tja, dit is gewoon een oud patroon. Zal het me verder helpen in het leven als ik me erdoor laat beperken?
Ik merk de gedachten op, glimlach naar ze en zeg tegen mezelf: ik begrijp dat deze angsten gevormd worden door angst en ze houden me angstig. Ironisch genoeg laten deze gevoelens van angst me veilig voelen, want door de angst hoef ik niets engs te doen. Ik haal diep adem en ga door met ‘het enge’ waar ik mee bezig ben, ik accepteer dat daar angstige gedachten bij komen kijken. Het is als mediteren terwijl er bij de buren wordt geboord. Je merkt de geluiden op, maar je gaat wel door met mediteren. Die twee gaan gewoon samen, net zoals mijn angstige gedachten samen gaan met het doorgaan van nieuwe enge dingen.
Nu ik deze formule heb ontdekt het ik het gevoel dat de trein weer rijdt, dat ik weer vooruit ga in het leven en dat het weer spannend begint te worden. Het enige wat ik hoef te doen is de gedachten er laten zijn, zonder erdoor te stoppen. Waar ik telkens naar links wil draaien, gewoon mijn hoofd naar rechts houden en oncomfortabele gevoelens accepteren. Telkens maar hetzelfde doen, voelt misschien wel veilig, maar het is niet erg uitdagend en inspirerend!