Ik heb ooit in een blog beschreven hoe het me is gelukt om nooit meer vreetbuien te hebben. Hoe het me is gelukt om een fijne relatie met eten op te bouwen en mijn dieet obsessie los te kunnen laten. Daardoor eet ik elke dag wat ik wil, zonder er een label gezond of ongezond aan te hangen, en eet ik naar behoefte. De ene dag eet ik misschien wel twee keer zo veel als een andere dag, maar calorieën houd ik niet meer bij.

 

Intuitief eten

Uit nieuwsgierigheid heb ik me twee weken terug gewogen en ik ben sinds mijn laatste weging, vijf maanden geleden, één kilo lichter. Die ene kilo heeft geen waarde, dat kan aan van alles liggen. In elk geval heb ik blijkbaar geleerd om precies naar behoefte te eten, zonder bepaalde voedingsproducten te vermijden en zonder het gevoel te hebben dat ik mezelf moet dwingen te stoppen met eten!

Had je me in augustus/september verteld dat ik dat daadwerkelijk zou kunnen, had ik je echt nooit geloofd. Zoiets zou niet voor mij, Leo-vreetbui, weggelegd zijn. Ik zou moeten accepteren dat ik altijd wel op dieet zou moeten blijven om te compenseren voor mijn vreetbuien. Ik was er altijd van overtuigd dat ik een bepaald gewicht bleef, omdat de periodes van diëten en oncontroleerbare vreetbuien elkaar netjes af bleven wisselen. Nu ben ik blij dat ik op een natuurlijke manier op gewicht kan blijven, dus zonder diëten en zonder vreetbuien!

 

Body acceptance

In elk geval, qua eten gaat het echt perfect en ben ik erg tevreden! En als ik dat kan, kan jij het ook! Want het vermogen om honger en trek van elkaar te onderscheiden had ik totaal niet, laat staan te voelen wanneer ik verzadigd was. Ik ben er zelfs uit bezorgdheid een keer mee naar dokter geweest. Ik mis alleen nog het gedeelte body acceptance, zo ver ben ik nog niet helemaal.

 

Vergelijken

Behalve dat ik mijn rolletjes en daarmee mezelf neerhaal, ben ik vooral bezig met mezelf vergelijken met anderen. Super irritant. Ik kan niet normaal naar een film of serie zitten te kijken zonder heel die actrices heel de tijd met mezelf te vergelijken en zij winnen dan, want zij hebben een slankere taille. Ik kan me onzeker voelen als mijn zus een strakke broek aan heeft met een strak hemd erin. Er zit een riem op haar broek, maar geen rolletje. Zelfs niet als ze bukt. Ik ga er automatisch mijn buik van inhouden! Afgelopen weekend was ik op een verjaardag met alleen maar hele magere meiden leek het wel. Ik voelde me de elephant in the room, op letterlijke wijze. Hou op nu zeg!!!

 

Mijn beleving

Al die meiden waren zo super skinny, niet normaal. Ik vraag me dan af: zouden zij ook zo met eten bezig zijn waardoor ze zo dun zijn? En waarom is deze meid zo dun, zonder rolletjes, maar met reet? Dat is toch niet eerlijk? En ja, ik heb inderdaad die meiden op een non-pervert manier zitten checken.

De vriendin waar ik mee was, zij is ook super slank en ook bezig met haar (in mijn ogen) niet bestaande rolletjes, vond de jarige jet ook oneerlijk slank. Dus flap ik eruit: “nou moet jij nodig zeggen, jij bent net zo slank!”

Als klap op de vuurpijl, wanneer ik in een ruimte met skinny bishes zit, komt er nog een slanke den binnenlopen. Ik kan wel janken, ik ga me steeds groter voelen. De onzekerheid resulteert trouwens nog niet in honger, dat is in elk geval een vooruitgang! Op dat moment zegt het jarige jetje tegen iemand:

“Nou dit vind ik dus niet eerlijk: je mag niet zeggen je bent te dik, maar je mag wel zeggen je bent te dun! Dat is niet eerlijk, dat vind ik niet leuk”. 

Waarop ik roep: “daar ben ik het mee eens!”

Want ik ben zo van: bemoei je allemaal lekker met je eigen lijf. Wat ik ook niet deed toen “nou moet jij nodig zeggen, jij bent net zo slank!” eruit flapte tegen mijn vriendin. Dus bij deze mijn excuses daarvoor, meid!

Het meisje naast me, die ene die als laatst binnen kwam, de klap op de vuurpijl, reageert er ook op tegen mij. Ze zegt dat ze het ook niet leuk vind, ze noemt zichzelf een potloot. Dat is net zo onaardig als jezelf een olifant noemen. En het opent mijn ogen. Het is allemaal beleving. Zij zou graag meer vormen willen hebben, ik zou graag minder vormen willen hebben. Ik wil meer zoals die meid zijn en zij meer zoals ik. Terwijl we allebei niet tevreden of gelukkig zijn met ons lijf. En ik herinner me dat ik ook ooit een stuk dunner en een stuk more miserable en 0% gelukkiger met mijn lijf was. Met die ruim 10 kilo minder, had ik me ook een olifant gevoeld op dat moment. Laat dit even een goede aantekening voor mezelf zijn dat afvallen dus niet de oplossing is voor dit gevoel

 

Overeten

Die avond at ik inderdaad wat meer. We aten pizza en een oude gedachte (angst) kwam, in combinatie met mijn slankere gezelschap, ineens terug: van pizza word je dik. Dus mocht ik niet dooreten van mezelf, waardoor het veel moeilijker werd om te stoppen. Bovendien “had ik het nu toch al verpest”, dus zou ik morgen weer fris van start gaan en moest ik het er nu maar van nemen. Mijn zus zou nu zeggen: “lees je wel eens je eigen blogs, Lee?” En ja, dat doe ik wel eens en daarom bedacht ik me dat het nergens op sloeg. Dat de gedachte: ik heb het nu al verpest er juist voor zal zorgen dat ik te veel ga eten. Toen keerde ik me een soort van terug naar binnen en voelde ik de pizza inslaan als een bom. Daarna kwam er nog cake met slagroom langs en hoewel bij dit ellendige gevoel van dik zijn ook overeten hoort, sloeg ik de cake af. Ik zat nog vol van de pizza en ik koos ervoor om niet in een oud patroon te blijven hangen. Ik plaats van te denken aan het gevoel van het kauwen en de smaak, wat me zou afleiden van mijn onzekerheid, dacht ik aan de misselijkheid die nog uren zou blijven hangen na het plakje cake. No, thanks… 

De hele weg naar huis dacht ik: fuck it, fuck de blog, fuck mijn lijf. Ik ga het weg laten zuigen. Li-po-fucking-suctie. Kan me allemaal niks schelen dat ik tegen mijn eigen principes in ga. De volgende dag ging dat door en was mezelf de hele dag aan het neerhalen. Tot mijn zus dus zei: “lees je wel eens je eigen blogs, Lee?”

Even door de zure appel heen bijten, dit gevoel, de onzerkerheid, gaat wel weer weg. Die verjaardag was maar een ervaring en het is zonde om zo’n gezellige avond om mijn onzekerheid te laten draaien.

Obsessie loslaten

Vorige week had ik nog een inspirerend gesprek met een oud studiegenootje. Ze zei dat ze mijn blogs inspirerend vind en ik dacht: écht?! Jij?! Uit bescheidenheid durf ik niet te vragen wat anderen dan inspirerend vinden aan mijn verhalen, alsof ik naar een compliment zit te vissen of zo. Toch heb ik het haar gevraagd en ze reageerde heel lief. Ze vertelde dat ze zichzelf erin herkende. Niet qua lichaamsgewicht, maar wel qua obsessie voor een bepaald lichaamsdeel. Zij is altijd onzeker geweest over haar borsten en kijkt vooral naar de borsten van andere vrouwen en is bang wat andere mensen van haar borsten zouden vinden. Ik moest even naar haar foto’s kijken op Facebook, want ik had nog nooit naar haar borsten gekeken. Puur omdat ik geen borsten obsessie heb. Ik heb al die tijd alleen naar haar super strakke buik gekeken. Ze heeft hem zelf een keer in de pauze laten zien aan de klas en ik kreeg de kleur van mijn smoothie.

In elk geval, het deed me realiseren dat ik zelf gewoon heel de tijd naar mijn taille en naar de taille van andere vrouwen kijk. Het is niet zo dat mensen als eerst zien dat ik geen dunne taille heb als ze me zien, terwijl ik toch echt die illusie heb. En trouwens, als ze dat wel doen (zoals ik) dan zegt dat iets over hun eigen onzekerheid. Zij heeft vast het idee dat iedereen als eerst naar haar borsten zal kijken, omdat ze dat zelf altijd doet (ik kan ernaast zitten, hoor!).

Wat ik vorige week heb gedaan is een A4tje over mijn spiegel geplakt, zodat ik mijn buik niet kan zien. Of dat vermijdingsgedrag is, ik weet het niet. Het heeft me in elk geval gedwongen om naar andere delen van mijn lijf te kijken. Ik ben daar helemaal niet in geïnteresseerd en daardoor keek ik bijna helemaal niet meer in de spiegel. Door de dag heen werd ik veel minder bewust van mijn verschijning en kon ik meer mezelf zijn. Door mijn buik “te vermijden”, werd mijn onzekerheid niet meer de hele tijd getriggerd en ging ik me langzaam zelfverzekerder voelen (op dat ene moment na dat feest dan).

 

Nieuwe bril

In plaats van alleen maar naar die stomme buik te kijken en mezelf neer te halen, heb ik besloten om mezelf voortaan op te peppen als ik mezelf in de spiegel bekijk. Ik kijk zelf ook alleen maar naar de mooie delen van andere mensen. Dus waarom doe ik dat dan niet bij mezelf? Dat ik nu weinig in de spiegel kijk, is wel een bevrijding. Ik ben niet meer bewust van mijn verschijning en het enige wat belangrijk is op de dag, is dat ik doe wat goed voelt. Dat ik bij mezelf blijf en mezelf aan het eind van de dag in de figuurlijke spiegel kan aankijken. Ik ben meer gefocust op het helpen van anderen en mezelf gelukkig maken in plaats van mooi maken. En wanneer ik me dan toch onzeker voel, heb ik tenminste geoefend met mezelf weer mooi voelen.

Aangezien schoonheid vergaat, heeft het geen meerwaarde om de mooiste in de kamer te willen zijn. Er is altijd wel iemand mooier, denk aan het sprookje Sneeuwwitje. Wil je dan een zure heks worden? Of wil je er in elk geval naar streven de leukste, liefste of wat dan ook bij jou past, in de kamer te zijn. In plaats van me te verstoppen in zo’n kamer met modellen, kan ik ook gewoon mezelf zijn. Ik heb genoeg te vertellen en zij kijken waarschijnlijk toch niet naar mijn postuur, omdat het niet interessant voor ze is. Ik moet doen waar ik goed in ben en dat is stralen!

Ik wil hier helemaal niet mee zeggen dat uiterlijk zo ondergeschikt is aan karakter, dat je met een vette kop en een lieve lach over straat moet gaan. Of met plak op je tanden, oude omaatjes moet helpen oversteken. Ik denk dat het er meer om gaat dat je je kwaliteiten benadrukt. Dat ik kleren koop die mijn lijf goed staan, niet kleren die ik zou willen dragen. Ik blijf lekker mijn nageltjes en wimpers laten doen en dat vind ik leuk. Het helpt me om me goed te voelen en het helpt me om te stralen!

 

De geïnteresseerde bril

Het mij is gelukt om in een kamer vol eten het eten te vergeten en te genieten van de gesprekken met andere mensen. Dan moet het me toch ook lukken om in een kamer vol met slanke mensen, de slankheid van de mensen te vergeten en te gaan genieten van de gesprekken met die mensen?! Ook die mensen zijn meer dan hun uiterlijk. Ik zal vanaf nu proberen nieuwsgierig te zijn naar hun interesses en kwaliteiten, in plaats van afgeleid te zijn door mijn eigen gedachte over hun levensstijl en hoe ik die aan zou kunnen nemen. Ik hoef me niet meer te verstoppen: een olifant is super intelligent, super sociaal en speels. Wat ben ik? Nu ik een uitdaging heb, hoef ik niet meer bang te zijn voor sociale gelegenheden, maar juist enthousiast! Bring it on!